Οδοιπορικό ΄Αμπλιανη – Σαράνταινα (΄Ορος Οξυά )

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου στο έργο του “ Η Συμφωνία των Βουνών ”  περιγράφει το μαγευτικό τοπίο που θα συναντήσουμε δίνοντας μια αίσθηση ελευθερίας και ένα περίεργο συναίσθημα δύναμης και ηρεμίας.

         Τόπος  και ώρα συνάντησης για αναχώρηση : Μεσακιά ( Κεντρική βρύση στο χωριό ΄Αμπλιανη  Ευρυτανίας),   07:30΄.

         Από βραδύς προετοιμασία – σακίδιο , νερό ,ψωμί,  χοντρό μπουφάν, σκούφο, κατάλληλα παπούτσια, γκλίτσα . Με τις ερωτήσεις του Γιάννη και της ΄Εφης, η μία μετά την άλλη, το  πως θα πάμε , πόσο θα περπατήσουμε, αν θα υπάρχουν μονοπάτια, αν θα έχει ήλιο, αν θα κάνει κρύο, ποια είναι η Σαράνταινα, αν φαίνεται από το χωριό μας , από πού πήρε το όνομα της, γιατί  το βουνό λέγεται Οξυά, και   απαντώντας στα ερωτήματά τους,  τους πήρε ο ύπνος .

         Κάποια στιγμή , περασμένα μεσάνυχτα , ακούω τα κλαδιά από το γέρο-πλάτανο που υπάρχει έξω από το σπίτι μας, να χτυπιούνται μεταξύ τους και να σπάζουν από το λυσσασμένο  αέρα. Ο  καιρός χάλασε.

         Ξημέρωνε σιγά – σιγά , ο αέρας αντί να κοπάσει δυνάμωνε, λίγα σύννεφα στον ορίζοντα αλλά  πολύ κρύο, τα μηνύματα   άσχημα.

        Στο σημείο συνάντησης οι μεγαλύτεροι της παρέας ( Γ. Σαρρής , Χ.Τάσσος , Κ. Τζινιέρη, Χ. Γκανιάτσος, Θ, Παλάντζας, Ε. Παλάντζα, Ζ. Γκανιάτσου) ήταν προβληματισμένοι , για το αν θα  έπρεπε να βάλουμε σε ταλαιπωρία τα παιδιά ή όχι .

Το χαμόγελο των παιδιών ήταν παγωμένο όχι τόσο από τον κρύο αέρα αλλά από την πιθανή ματαίωση  των σχεδίων τους. Οι έντονες ματιές , βουβές ικεσίες – μη μας στερήσετε αυτή την εμπειρία –πρόδιδαν τον φόβο της ματαίωσης της εκδρομής.Τους κλείνω με νόημα το μάτι με την  υπόσχεση > .

          Ο φόβος υπαρκτός, αλλά μη  μπορώντας να αντισταθούμε σ αυτό το βουβό παρακαλετό των παιδιών , ακόμη και  στα θερμά παρακάλια του μικρού Νεοκλή,  προς τη γιαγιά του, ξεκινήσαμε. Θα πηγαίναμε με τα αυτοκίνητα του Ανδρέα  Χασάνου , του Γιωργ. Πατούλια, του Χρ. Κοντούλα και της Κατίνας  Τζινιέρη, μέχρι  ένα σημείο και μετά θα συνεχίζαμε με τα πόδια.

          Οδηγός και ξεναγός, ο Γεώργιος   Αθ. Σαρρής. Περάσαμε την Κερασιά και από το μονοπάτι  κατεβήκαμε κάτω στο Τυροκομιό,  τοποθεσία που είχαν τη δεκαετία του ΄70 τα προβατα ο μπάρμπα – Θανάσης  ο Σαρρής μαζί με τον  Μπάρμπα Νίκο το Σαρρή.

Εκεί με το δικό του ξεχωριστό γλαφυρό τρόπο αφήγησης, παραστατικότατος, ο  Γιώργος, φανερά  συγκινημένος  μας γύρισε   πίσω στα παιδικά του χρόνια εξιστορώντας  τον τρόπο ζωής του τσοπάνου και των δικών του.

         Ήταν  χρόνια δύσκολα , πολύ δύσκολα .

          Ρίζωναν κοντά  σε ογκόλιθους να στήσουν το νοικοκυριό τους για να προφυλάσσονται από τους αέρηδες και κοντά σε τρεχούμενο νερό. Σε κάποιους από μας, ήρθαν θύμισες, βιώματα δικά μας, που σαν επισκέπτες και τότε , γνωρίσαμε από κοντά τα μαντριά , τα “κονάκια” από κλαδιά ελάτινα , τα κρεβάτια με τα ξύλινα τρίποδα έχοντας για στρώμα φτέρες και για σκεπάσματα τις τράγιες βελέντζες (κουβέρτες από γίδινο μαλλί  ) στα μαυρισμένα  από τη φωτιά  “κακάβια” τους (σκεύη μαγειρικής) να αχνίζει το φρέσκο γάλα και πιο πέρα απλωμένες κάτασπρες οι τσαντίλες  που στραγγίζουν το τυρί .

            Η αφήγηση τελειώνει.

            Δυστυχώς η σημερινή πραγματικότητα είναι σκληρή. Παντού ερημιά. Ακούς όμως το κελάρυσμα  της βρυσούλας, που χρόνια τώρα ασταμάτητα εκπληρώνει το χρέος της και χαίρεσαι  τα  απέραντα αλπικά λιβάδια με τα υπέροχα αγριολούλουδα, χρώματα και αρώματα. Ασύλληπτη  ομορφιά.

 Μετά πήραμε το μονοπάτι για να ανεβούμε στην κορυφή της Σαράνταινας.

Πρώτος οδηγούσε την ομάδα των 35-40 ατόμων ο Βαγγέλης ο Τάσσος  με   τα παιδιά , πίσω οι υπόλοιποι και τελευταία εγώ. Στα μισά συναντήσαμε το χωμάτινο δρόμο Αμπλιανης –Γαρδικίου και καθίσαμε να ξεκουραστούμε λίγο , μέχρι να ανεβούνε όλοι.

Ομολογουμένως  η ανάβαση ήταν πολύ δύσκολη, ενώ είχαν  αρχίσει τα σύννεφα να πυκνώνουν , ο ουρανός να σκοτεινιάζει , ο καιρός να αλλάζει , η κορυφή μπροστά μας πρόκληση. Νόμιζες πως θα απλώσεις το χέρι και θα ακουμπήσεις τα σύννεφα , μια ανάσα από τον ουρανό.

         Ο αέρας που εξακολουθούσε να φυσάει δυνατά έφερνε στα αφτιά μας τους ήχους από τους κύπρους, τα κουδούνια, τις φωνές των βοσκών που καλούσαν ξεχωριστά ένα – ένα με τα ονόματά τους τις προβατίνες  με τα αρνιά τους και από μακριά ερχόταν ο ήχος μια φλογέρας .

        Το θέαμα στον ορίζοντα μεγαλειώδες, από τη μια τα βουνόχτιστα Κράβαρα και από την άλλη  τα Βαρδούσια όρθωναν άγρια τις κορφές τους όμοια  με λεπίδια κοφτερά , λες και Τιτάνες , Γίγαντες και Εκατόγχειρες μετά από άγρια πάλη μαρμάρωσαν ……….

         Τα μικρά της παρέας τόλμησαν , όρμησαν για την κορυφή. ΄Ακουσαν την καρδιά τους και  έφυγαν πρώτοι. Το ένα ακολουθούσε το άλλο , το ένα πίσω από το άλλο. Ο μανιασμένος αέρας σκόρπισε στις πλαγιές τις παιδικές φωνούλες τους. Τα κατάφεραν , νίκησαν! Τα  συναισθήματα ήταν πολλά , όμως το συναίσθημα της προσπάθειας για την κατάκτηση της κορυφής είναι διαφορετικό. Είναι ένα μεγαλείο που σε ανταμείβει ηθικά. Απέδειξαν, στον εαυτό τους πρώτα, ότι όταν βάζουν στόχους στη ζωή τους παρά τα εμπόδια που θα συναντήσουν στο διάβα τους , στο τέλος θα πετύχουν.

Εκεί ψηλά , γνωρίζοντας από κοντά , αυτό το αθάνατο μνημείο της φύσης, έδωσαν υπόσχεση  να επαναλάβουν και του χρόνου την πορεία για την κορυφή της Σαράνταινας, παρασύροντας  με τον ενθουσιασμό τους και άλλα παιδιά της ηλικίας τους να ακολουθήσουν.

…… και ποιος ξέρει ίσως να είναι οι αυριανοί ορειβάτες-αναρριχητές  έτοιμοι να κατακτήσουν  κορυφές γνωστές και άγνωστες  στα Βαρδούσια (Κόρακας 2.495 μ.), στον Ολύμπο, στον Ταϋγετο , στις Άλπεις , στα Ιμαλάϊα κ.α.

         Ο > πήρε το δρόμο της επιστροφής για το χωριό με τα αυτοκίνητα, ενώ όσοι ανέβηκαν στην κορυφή των 1926 μ. γύρισαν στο χωριό  με τα πόδια, ακολουθώντας το μονοπάτι  της επιστροφής μέσω Υφαντή. Το όνειρο που ζήσαμε ακόμη δεν ξεχάστηκε .

Γιατί όποιος και μια φορά στη ζωή του  (1)

………ανάπαψε τη ματιά του πάνω σ' ένα λιβάδι με μαργαρίτες μιαν άνοιξη,

……. άκουσε τ΄ αηδόνι στη ρεματιά,

…….ρέμβασε στ΄ ακρογιάλι μια καλοκαιριάτικη βραδιά, με φεγγάρι,

…….αντίκρισε την ανατολή του ήλιου πάνω από μια βουνοκορφή,

…….περπάτησε στο δάσος πάνω στα ξερά φύλλα των δέντρων,

……είδε σμάρια τα πουλιά να ξεμακραίνουν στον ορίζοντα τις λαγαρές, καθάριες μέρες του φθινοπώρου,

…..μέθυσε με τις μυρουδιές του αγρού, τ΄ απόβροχο,

…..μαγεύτηκε απ' τα μυστήρια της νύχτας,

Θα μένει για πάντα, αγιάτρευτα,

ένας νοσταλγός της φύσης………

(1) www.osap.gr/photos/eggrafa/istoriko-syllogu.doc 

Όποιος και μια φορά στη ζωή του 

……………….. κοιμήθηκε έχοντας  προσκέφαλο  τ ΄ αστέρια,

……………… ξύπνησε πρωί, αιχμάλωτος στις  

                    Πυρόχρυσες   ακτίνες του  ήλιου,

Τότε  σίγουρα μένεις για πάντα νοσταλγός της φύσης

  (προσωπικά βιώματα από την 56η Π.Ο.Σ -  1996 - Βαρδούσια –κορυφή Κόρακας 2.495 μ. )  

Συμμετείχαν εκτός από τους παραπάνω και   οι:

Παναγιώτης Χ. Τάσσος , Βάσσω Χ. Τάσσου, Νεοκλής Ν. Τζινιέρης, Αποστόλης και Αλεξάνδρα του  Χ. Γκανιάτσου,  Μαρίλια Θ. Παλάντζα, Χασάνου Α, Ελενα, Κατερίνα και Ευαγγελία , Τάσσου Ε. Παναγιώτης και Βάσω, ΄Εφη και Γιάννης Θ. Γκανιάτσου, Μπαρώνου  Δήμητρα, Θεοδωράκη Σοφία, Μπαούρδας Σπύρος, Παύλος Σαρρής, Φρόσω Σκαρμούτσου, Σταυρούλα Σκαρμούτσου, Κοκόλιας Αναστάσης, Χαρά Γκανιάτσου, Σπυριδούλα Τάσσου.

 Ζ. Ι. Γκανιάτσου