Μια μικρή ιστορία σαν παραμύθι,
Μέχρι και το 2005 στο σπίτι μου εκτός από κότες, κουνέλια κανα
γουρουνάκι για τα Χριστούγεννα και νανα κατσικάκι για το Πάσχα
δεν υπήρχε κανένα άλλο ζώο.
Ο πατέρας μου, που τώρα πια δεν υπάρχει, αγαπούσε πολύ τις γάτες.
Θυμάμαι πως κατα καιρούς έφερνε που και που μικρά γατάκια.
Αλλά δυστυχώς δεν ειχαν τύχη, η μητέρα μου καθε φορά τα εδιωχνε,
ο πατέρας έφερνε και η μητέρα έδιωχθε.
Σε ερωτήσεις του πατέρα που ειναι τα γατάκια, η μητέρα απαντούσε :
Δεν ξέρω Γιάννη μου, εδώ ηταν το τάϊσα του έβαλα και νεράκι
αλλά εξαφανίστηκε, όσπου βαρέθηκε και ο πατέρας μου
και δεν ξαναέφερε.
Το πρωί της επόμενης ημέρας από την κηδεία του πατέρα μου
ακούσαμε νιαούρισμα γάτας στη μπαλκονόπορτα της μητέρας μου,
ναι δεν πιστεύαμαι στα μάτια μας, μία γάτα μας κοιτούσε και μας
χαμογελούσε........... από εκείνη την ημέρα η αυλή μας γέμισε γάτες.
Η δε μητέρα μου μέχρι και τη μαμή κάνει για να
τις βοηθάει στη γέννα.............
Η επιθυμία του πατέρα μου πραγματοποιήθηκε................
Ζωή Γκανιάτσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου