ΦΥΤΩΡΙΟ ΙΑΤΡΩΝ Η ΑΜΠΛΙΑΝΗ

ΦΥΤΩΡΙΟ ΙΑΤΡΩΝ Η ΑΜΠΛΙΑΝΗ

Χρηστου Σπ. Μπαρτσοκα

Πολλοί είναι οι παράγοντες εκείνοι που επηρεάζουν την ψυχοσύνθεση, το χαρακτήρα, την ευφυΐα και τη νοημοσύνη. Ταλέντα και ιδιαιτερότητες κάθε ατόμου βασίζονται στη γενετική του κληρονομιά, αλλά σφυρηλατούνται από το περιβάλλον, ανθρώπινο και φυσικό, από το οποίο το άτομο θα σταθεί στα πρώτα βήματα μέχρι το απόγειο της σταδιοδρομίας του.

Την ευνοϊκή επίδραση του κλίματος στην ανάπτυξη πνευματικών ικανοτήτων, αλλά και τη σημαντική επίδραση της σκληρής εργασίας, του μόχθου του ατόμου στις αντίξοες καιρικές συνθήκες, ιδιαίτερα των κτηνοτρόφων, οι οποίοι δύο φορές το χρόνο μετακινούντο από τα πεδινά στα ορεινά και πάλι στα πεδινά, στα χειμαδιά, αντί να σκληρύνουν τους Αμπλιανίτες, τους επηρέασαν θετικά την αντίληψη, την κρίση, την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και την εργατικότητα.

Αρκεί να ανέβει κάποιος στην Σαράνταινα για να αγναντεύει τις ατέλειωτες οροσειρές και να συνειδητοποιήσει τι σφυρηλάτησε την αγάπη των Αμπλιανιτών για τον τόπο τους και τους συγχωριανούς τους.

Ευκατάστατοι, φιλοπρόοδοι και ευαισθητοποιημένοι συν τοις άλλοις και στα προβλήματα παιδείας και υγείας και στις ανάγκες ενός πληθυσμού, που κατά τον Βουλευτή της Επαρχίας Καρπενησίου Κωνσταντίνο Τσάτσο, το 1829 ο αριθμός των οικογενειών που διέμεναν στην ’μπλιανη έφθανε τις 200 έναντι 240 του Καρπενησίου (273 οικογένειες στην ’μπλιανη το 1833, Σκιαδάς 1994), οι πρόγονοί μας έφερναν για το θέρος στο χωριό και δάσκαλο, αλλά και γιατρό.

Ήδη το 1895 ως γιατρός της ’μπλιανης είχε προσληφθεί ο Ανδρέας Καρκαβίτσας. Χαρακτηριστική είναι η από 23 Μαΐου 1895 επιστολή του προς τον συγγραφέα Κώστα Χαντζόπουλο, όπου περιγράφει τη διαδρομή από τη Λαμία στην ’μπλιανη 5 ημέρες πριν, ως ένα αδιάκοπο μεθύσι (Α. Καρκαβίτσα, «’παντα», εκδ. Καπόπουλος, Αθήνα 1973, ιζ iv 437).

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

Όμως ο πρώτος αμπλιανίτης γιατρός της ’μπλιανης υπήρξε ο Κωνσταντίνος Αναστ. Αλεξανδρόπουλος (1878-1946). Εγγονός του Κωνσταντίνου Αλεξανδρή Αλεξανδρόπουλου, ηπειρώτη αγωνιστού, που μετά την απελευθέρωση εγκατεστάθη στο Μεσολόγγι, όπου νυμφεύθηκε την Γιαννούλα Μπαρτσόκα, απέκτησε αμπλιανίτικη συνείδηση και υιοθέτησε τον ημινομαδικό τρόπο ζωής των κτηνοτρόφων αμπλιανιτών.

Με το απολυτήριο του «Βασιλικού Γυμνασίου Μεσολογγίου» εγγράφεται στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αποφοιτά το 1903 με τον βαθμό «Λίαν Καλώς». Στο δίπλωμά του, το οποίο υπογράφει ως Γραμματεύς του Πανεπιστημίου ο Κωστής Παλαμάς, αναφέρεται ως «εξ ’μπλιανης ορμώμενος» και κατά πάσα πιθανότητα είναι ο πρώτος αμπλιανίτης γιατρός.

Αμέσως μετά υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία και αμέσως μετά το θάνατο του πατέρα του το 1906 αναλαμβάνει τις φροντίδες αποκατάστασης των θηλέων και των σπουδών των τεσσάρων αρρένων αδελφών του, ως πρωτότοκος εννεαμελούς οικογένειας. Οι μακροχρόνιοι πόλεμοι (Βαλκανικοί, Α΄ Παγκόσμιος και Μικρασιατική Εκστρατεία) καθυστέρησαν την τακτοποίηση της προσωπικής του ζωής. Το 1923 νυμφεύθηκε την Όλγα Κατσάνου, κόρη του γιατρού και Βουλευτού Τριχωνίδος Δημητρίου Κατσάνου.

Ο Κωνσταντίνος Αλεξανδρόπουλος άσκησε την ιατρική με ευαισθησία και χωρίς αμοιβή από τους αδύναμους οικονομικά, καθιερώνοντας την ημέρα του Σαββάτου για την δωρεάν εξέτασή τους στην ’μπλιανη το καλοκαίρι, αλλά και στο Μεσολόγγι. Στο χωριό παρέμενε για 2½ μήνες παρέχοντας ιατρικές φροντίδες σε όλα τα χωριά της περιοχής, έχοντας και άδεια λειτουργίας φαρμακείου, μια και το πλησιέστερο φαρμακείο ήταν στο Καρπενήσι.

Παρακολουθούσε τις εξελίξεις της Ιατρικής, δημοσιεύοντας και επιστημονικά άρθρα. Για ειδίκευση στη Γυναικολογία παρακολούθησε στο Παρίσι.

Ήταν βαθιά θρησκευόμενος και υπήρξε Επίτροπος της Αγίας Παρασκευής, ενώ επιμελήθηκε στο κτίσιμο της παλιάς θυγατρικής της εκκλησίας, του Σωτήρος, στην Αγριλιά Μεσολογγίου. Υπήρξε πολύ σοβαρό και φιλακόλουθο άτομο και συμμετείχε ενεργά στην κοινωνική ζωή της ’μπλιανης.

Του εστοίχισε και επηρέασε σημαντική την υγεία του η απώλεια του αδελφού του Ιωάννη, στρατιωτικού, κατά τον τορπιλισμό του πλοίου “Cita di Genova” το 1942 στις ακτές της Ιταλίας. Απεβίωσε τα Χριστούγεννα του 1946 και ετάφη στο Μεσολόγγι αρχικά, αλλά σύμφωνα με επιθυμία του τώρα αναπαύεται κάτω από τις ψηλές αγριοκαστανιές της «Αγίας Σωτήρας» στην ’μπλιανη.

Τον ενθυμούνται με αγάπη οι παλαιότεροι Αμπλιανίτες, ενώ υπήρξε το παράδειγμα του ιατρού για τους νεότερους ιατρούς.

Γιος του είναι ο Αναστάσιος Κων. Αλεξανδρόπουλος, που γεννήθηκε στο Μεσολόγγι την 1^η Νοεμβρίου 1923. Τις εγκύκλιες σπουδές συμπλήρωσε στο Μεσολόγγι σε ηλικία 16½ ετών, έχοντας παρακολουθήσει τα μαθήματα της Β΄ Δημοτικού στο Θερινό Σχολείο της ’μπλιανης.

Αν και επέτυχε να εισαχθεί στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, λόγω του πολέμου και της Κατοχής εφοίτησε από το 1945 μέχρι το 1950. Ως φοιτητής εργάσθηκε ως Υποβοηθός και αργότερα ως Εσωτερικός Βοηθός της Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου «Αγ. Όλγα» μέχρι το 1951. Στη συνέχεια ειδικεύθηκε στην Παθολογία στο Θεραπευτήριο «Ο Ευαγγελισμός» (1952-1955), στο «Μαρκομιχελάκειο Ίδρυμα» και στο «Λαϊκό» Νοσοκομείο, υπό τον Ευρυτάνα Καθηγητή Νικόλα Τσαμπούλα. Το 1955 διορίσθηκε Διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Μεσολογγίου «Χατζηκώστα», όπου παρέμεινε μέχρι το 1985.

Παράλληλα με την ειδικότητα εργαζόταν τα καλοκαίρια ως γιατρός στην ’μπλιανη και τη Δομνίτσα. Μετά την αποχώρησή του από το νοσοκομείο το 1985, συνέχισε ασκών ελεύθερο επάγγελμα στο Μεσολόγγι μέχρι το 2002. Με πολλά ταλέντα, μουσική, ποίηση και το σκάκι, ο Τάσος Αλεξανδρόπουλος είχε και σημαντική συμβολή σε επιστημονικά συνέδρια και με δημοσιεύσεις.

Ο Αλέκος Αναστασίου Αλεξανδρόπουλος ή Αλεξανδράκης (1890-1965) γεννήθηκε στον Κάκκαβο Μεσολογγίου, αδελφός του Κωνσταντίνου που αναφέρθηκε προηγουμένως. Γονείς του ήσαν ο Αναστάσιος και η Βασιλική, γεωργοκτηνοτρόφοι. Μέχρι την ηλικία των 7 ετών ταλαιπωρήθηκε από βαριάς μορφής ελονοσία, γεγονός που επέδρασε καταλυτικά στη μετέπειτα ζωή του. Τότε (1897) οι γονείς του τον εμπιστεύθηκαν στη φροντίδα του θείου του Γεωργίου, που είχε διατελέσει Βουλευτής, Εισαγγελεύς, Υπουργός, Γεν. Διοικητής Μακεδονίας και Θράκης, με έξοδα του οποίου τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του.

Μετά το θάνατο του πατέρα του το 1906, τη φροντίδα όλης της οικογένειας ανέλαβε ο μεγαλύτερος θείος, ο γιατρός Κωνσταντίνος, ο οποίος και τον επηρέασε να σπουδάσει την ιατρική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, την οποία περάτωσε τον Σεπτέμβριο του 1912.

Με την κήρυξη του Βαλκανικού Πολέμου κατετάγη στο 6^ο Πεζικό Σύνταγμα Μεσολογγίου και στη συνέχεια στην Α΄ Μοίρα Νοσοκόμων στην Αθήνα και στο 3^ο Πεδινό Χειρουργείο Ηπείρου. Αποτέλεσε μέλος του προσωπικού του Νοσοκομείου Ιωαννίνων μέχρι το Νοέμβριο του 1913, οπότε απέρριψε πρόταση να εργασθεί ως Εσωτερικός Βοηθός στον «Ευαγγελισμό», δηλώσας: «Πάθος μου διακαής…, όπως αξιωθώ να απαλλάξω τους δεινοώς βασανιζομένους συνανθρώπους μου και τους ιδιαιτέρους μου συμπατριώτες Αμπλιανίτες εκ της επαράτου ελονοσίας, εξ ης εγώ αυτός δεινώς εκακοπάθησα τα πρώτα 7 έτη της ζωής μου».

Επιστρατεύθηκε εκ νέου το 1915 αρχικά ως Νοσοκόμος και στη συνέχεια ως Έφεδρος Ανθυπίατρος μέχρι το 1916. Ήδη τον Φεβρουάριο του 1916 αναγορεύθηκε Διδάκτωρ Ιατρικής. Τους θερινούς μήνες του 1916 και 1917 εξάσκησε το ιατρικό επάγγελμα στη Δομνίτσα.

Και πάλι επιστρατεύθηκε το 1918 εργασθείς στα Νοσοκομεία Ναυπλίου, Καβάλας, Τριπόλεως, Μεσολογγίου και Πατρών, απελύθη δε τον Νοέμβριο 1922 ως Έφεδρος Ανθυπίατρος. Εκλήθη και πάλι στις τάξεις του Στρατού τον Απρίλιο 1923 και τοποθετήθηκε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Χαλκίδος και εν συνεχεία στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λαρίσης, ως Διευθύνων, μέχρι τον Οκτώβριο 1923 που απελύθη.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι ο Αλέκος Αλεξανδρόπουλος μαζί με έναν Υπολοχαγό του Οικονομικού ανέλαβαν τον Σεπτέμβριο 1923 να ανταλλάξουν στη Σμύρνη 300 Τούρκους αιχμαλώτους με Έλληνες ανώτατους αξιωματικούς.

Από το 1923 μέχρι το 1929 άσκησε την ιατρική στο σημερινό Παναιτώλιο. Στη συνέχεια παρακολούθησε στην Ελονοσιολογική Σχολή, τμήμα της νεοσύστατης Ανωτάτης Υγειονομικής Σχολής, και τον Απρίλιο του 1930 έλαβε την ειδικότητα του Ελονοσιολόγου.

Από Προϊστάμενος Ιατρός του Ανθελονοσιακού Συνεργείου Αιτωλίας με έδρα το Μεσολόγγι, εξελίχθηκε σε Επιθεωρητή Ελονοσίας Αττικής, Νήσων και Κρήτης. Αναγκάσθηκε σε παραίτηση το 1937 από το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου.

Αγαπούσε υπερβολικά την ιατρική, παρακολουθούσε τις εξελίξεις της επιστήμης και πειραματιζόταν σε νέες θεραπείες.

Από το 1937 μέχρι το 1948 ιδιώτευσε στο χωριό Κατοχή, οπότε διορίστηκε εκ νέου Επιθεωρητής Ελονοσίας Ηπείρου και Αιτωλοακαρνανίας με έδρα τα Ιωάννινα (1948-1953) και εν συνεχεία ως Επιθεωρητής Πελοποννήσου με έδρα την Πάτρα (1953-1956).

Όπως και παλαιότερα έτσι και στην Ήπειρο, Αιτωλοακαρνανία, Λευκάδα, Κέρκυρα και Πελοπόννησο κατά τις Επιθεωρήσεις του εξέταζε αδιακρίτως δωρεάν όλους ανεξαιρέτως που ζητούσαν την βοήθειά του για οποιαδήποτε αρρώστια και όχι μόνο για ελονοσία και εφάρμοζε αδιακρίτως όλα τα νέα πορίσματα της επιστήμης, καθώς και προληπτική Ιατρική (ψεκασμούς οικιών με εντομοκτόνα κλπ.). Χορηγούσε δωρεάν όλα τα ανθελονοσιακά φάρμακα και ακούραστα παρακολουθούσε καθημερινά (όπου απαιτούνταν αυτό) τους νοσούντες μέχρι της τέλειας αποθεραπείας τους. Η συμπάθειά του προς τους συνανθρώπους του ασθενείς από ελονοσία έφθανε στα άκρα, ώστε να μένει νηστικός, άυπνος και ταλαιπωρημένος επί μεγάλο διάστημα αρκεί να εξυπηρετούσε μία ομάδα ανθρώπων ή πολλές φορές και ένα χωριό ολόκληρο, που ταλαιπωρούνταν από ελονοσία. Ήτο παροιμιώδης και ιστορική, μεταξύ των υπαλλήλων καταπολέμησης της ελονοσίας της Υπηρεσίας του στην Ήπειρο, η προσπάθειά του να ανακαλύπτει με διάφορα και ποικίλα τεχνάσματα τους νοσούντες από ελονοσία και να τους υποβάλει σε θεραπεία.

Αγαπούσε πολύ τη δουλειά του, μελετούσε πάρα πολύ και αφιέρωνε πολύ χρόνο στη σύλληψη και μελέτη των κουνουπιών.

Εργάστηκε αφιλοκερδώς σε όλη την ιατρική του ζωή, δεν δημιούργησε καμία περιουσία ή εξωιατρική επιχείρηση, ουδέποτε απαίτησε την πληρωμή αμοιβής του για παρασχεθείσα Ιατρική συνδρομή, βοήθησε οικονομικά τους αδύναμους, τους γνωστούς του και τους συγγενείς του με κάθε τρόπο (για κατασκευή οικοδομών, προικοδοτήσεις κορασίδων), εξασφάλισε οικονομικά την σπουδή απόρων αγοριών (τα οποία κατέλαβαν υψηλές θέσεις στην κοινωνία) κλπ., ώστε σε μία συγκέντρωση το καλοκαίρι του 2006 στην ’μπλιανη ο ομιλητής Γιώργος Σαρρής να τον αποκαλέσει «Ιεραπόστολο της Ιατρικής».

Πέραν των ενδιαφερόντων του γύρω από την Ιατρική επιστήμη αγαπούσε πολύ την Ιστορία και τη Λαογραφία και είχε πολύ καλές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών.

Η αγάπη του για τη Λαογραφία τον οδήγησε στο να κάθεται τις ελεύθερες ώρες του με τις ηλικιωμένες γυναίκες στην ’μπλιανη και τα άλλα χωριά της περιοχής και να τις βάζει να τραγουδάνε τα παλιά αυθεντικά δημοτικά τραγούδια, τα οποία κατέγραψε και προσπάθησε κατά καιρούς μέσω φίλων του να δημοσιευθούν για να μη χαθούν.

Από το 1956 μέχρι το 1960 επανήλθε ως Κοινοτικός Ιατρός στο αγαπημένο του χωριό, την Κατοχή. Απεβίωσε το 1965 στην Αθήνα.

Ο Αλέκος Αλεξανδρόπουλος ενυμφεύθη την Γιαννίτσα Παπαθανάση, κόρη μεγάλης πολιτικής οικογένειας του Αγρινίου και απέκτησε δύο κόρες, εκ των οποίων η μία, η Βασιλική Αλεξανδροπούλου-Τσικρίκα, συνέχισε την οικογενειακή παράδοση, ως Παιδίατρος-Νεογνολόγος και Διευθύντρια του Νεογνολογικού Τμήματος του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λαρίσης.

Η Βασιλική Αλεξανδροπούλου γεννήθηκε το 1946 στο Αγρίνιο. Εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών μεταξύ των πρώτων κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων το 1963 και πήρε το πτυχίο της Ιατρικής τον Ιούνιο του 1969 με βαθμό «Λίαν Καλώς» (8 2/7).

Αμέσως μετά τη λήψη του πτυχίου υπηρέτησε επί ένα χρόνο ως βοηθός στη Μαιευτική-Γυναικολογική Κλινική του Νοσοκομείου Αγρινίου για την εκπλήρωση της υποχρέωσης για υπηρεσία υπαίθρου.

Στη συνέχεια εκπαιδεύτηκε αρχικά στην Γ΄ Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου «Ο Ευαγγελισμός» και στη συνέχεια στην Πανεπιστημιακή Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» και έλαβε τον τίτλο ειδικότητας Παιδιατρικής στο τέλος του 1973.

Ως παιδίατρος πλέον εργάσθηκε στη Λάρισα ως ελεύθερη επαγγελματίας και συγχρόνως ως Επιμελήτρια της Παιδιατρικής Κλινικής στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας μέχρι το τέλος του 1985. Τον τελευταίο χρόνο της περιόδου αυτής μετέβη για μετεκπαίδευση στη Νεογνολογία αρχικά στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία» και κατόπιν στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.

Το Νοέμβριο του 1985 με την έναρξη του ΕΣΥ εξελέγη Διευθύντρια του νεοσυσταθέντος Νεογνολογικού Τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας, το οποίο με πάρα πολλές δυσκολίες οργάνωσε ξεκινώντας από το μηδέν. Το 1999 το Νεογνολογικό Τμήμα μεταφέρθηκε στο νεόκτιστο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας όπου σε καλύτερες συνθήκες χώρου και με περισσότερο εξοπλισμό αλλά και πάλι με άπειρα προβλήματα οργάνωσε και Εντατική Νοσηλεία Νεογνών. Το Τμήμα αυτό μάλιστα που κάλυπτε όλη τη Θεσσαλία έφτασε σε σημείο να είναι ένα από τα μεγαλύτερα Νεογνολογικά Τμήματα της χώρας. Στην οργάνωση και λειτουργία του Νεογνολογικού Τμήματος, την οποία θεώρησε ως έργο της ζωής της, αφιερώθηκε με όλες της τις δυνάμεις και για το έργο της αυτό την τίμησε η Εταιρεία Παιδιάτρων του Νομού Λάρισας.

Έχει πολλές επιστημονικές μελέτες δημοσιευμένες σε Ελληνικά περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων, και 32 ανακοινώσεις σε Ελληνικά και Διεθνή Συνέδρια. Έχει μεταφράσει από τα Αγγλικά βιβλίο αναφερόμενο στην παιδική διατροφή. Έχει τιμηθεί στο Πανελλήνιο Παιδιατρικό Συνέδριο δύο φορές με το «Έπαθλο Δ. Τσαμπούλα» για εργασίες της και έχει λάβει και χάλκινο μετάλλιο από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό.

Το 2009 λόγω συμπληρώσεως 35ετίας στο Δημόσιο αποχώρησε από την υπηρεσία της.

Είναι παντρεμένη με τον Αναπληρωτή Καθηγητή Παθολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Θωμά Τσικρίκα και έχουν 2 κόρες, την Αλεξάνδρα, Ακτινοδιαγνωστή ιατρό και τη Θεοδώρα ερευνήτρια της Επιστήμης Υπολογιστών.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΦΕΡΕΤΗ

Μια άλλη οικογένεια με αμπλιανίτικες ρίζες και με πολλούς γιατρούς είναι η οικογένεια Φερέτη.

Παλαιότεροι, που δεν ζουν σήμερα, ήσαν οι αδελφοί Βασίλης και Νίκος Φερέτης, παιδιά του Αθανασίου Φερέτη.

Ο Βασίλης γεννήθηκε στην ’μπλιανη το 1906. Τις εγκύκλιες σπουδές του περάτωσε στο Μεσολόγγι και στη συνέχεια σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ’όπου έλαβε το πτυχίο της Ιατρικής το 1932. Στην Παθολογία ειδικεύθηκε στο Δημοτικό Νοσοκομείο Αθηνών και στη συνέχεια μετεκπαιδεύθηκε στη Γυναικολογία και την Παθολογία στο Νοσοκομείο Tennon των Παρισίων.

Από το 1938 επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι, όπου άσκησε την ιατρική μέχρι βαθέος γήρατος. Ένδειξη της εκτιμήσεως που έχαιρε ήταν η εκλογή του ως Προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Μεσολογγίου αφενός και του Διοικητικού Συμβουλίου της Ιεράς Πόλεως, αφετέρου.

Εντυπωσιακό είναι ότι από τα πέντε παιδιά του, τα τέσσερα έγιναν γιατροί.

Ο Αθανάσιος Βασ. Φερέτης γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1943. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια ειδικεύθηκε στην Ακτινολογία. Μετεκπαιδεύθηκε στο Νοσοκομείο Necker-Enfants Malades του Παρισιού. Σήμερα είναι Διευθυντής Ακτινολόγος στο Νοσοκομείο «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο» του Ε.Ε.Σ. στην Αθήνα.

Ο Διονύσιος Βασ. Φερέτης γεννήθηκε στο Μεσολόγγι και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έλαβε την ειδικότητα της Οφθαλμολογίας και μετεκπαιδεύθηκε στο περίφημο Moorefields Eye Hospital του Λονδίνου. Σήμερα εργάζεται ως Διευθυντής της Οφθαλμολογικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Πατρών «Αγ. Ανδρέας». Διετέλεσε Πρόεδρος της Οφθαλμολογικής Εταιρείας Δυτικής Ελλάδος.

Τρίτη γενεά ιατρών της οικογενείας Φερέτη αποτελεί και ο γιος του Μιχαήλ Διον. Φερέτης, που σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Aberdeen, ενώ σήμερα ειδικεύεται στη Χειρουργική στην Αγγλία.

Ο Ηλίας Βασ. Φερέτης γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1949. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύθηκε στην Οφθαλμολογία. Όπως ο αδελφός του, Διονύσιος, μετεκπαιδεύθηκε στο Λονδίνο, στο Moorefields Eye Hospital και στο Οφθαλμολογικό Ινστιτούτο του Λονδίνου. Εργάζεται ως Διευθυντής της Οφθαλμολογικής Κλινικής του ΓΝΑ «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο» του Ε.Ε.Σ. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Οφθαλμολογικής Εταιρείας και είναι εκπρόσωπος των Ελλήνων Οφθαλμιάτρων στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Χρήστος Βασ. Φερέτης γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1952. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έλαβε την ειδικότητα της Χειρουργικής. Μετεκπαιδεύθηκε στο Νοσοκομείο Groote Schuur στο Cape-Town της Νότιας Αφρικής, στα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία του Αμβούργου της Γερμανίας και του ’μστερνταμ της Ολλανδίας, στη Λαπαροσκοπική-Ενδοσκοπική Χειρουργική και τη Χειρουργική του Γαστρεντερικού Συστήματος-Χοληφόρων.

Υπήρξε από τους πρωτοπόρους που εφάρμοσαν τη Λαπαροσκοπική-Ενδοσκοπική Χειρουργική στην Ελλάδα. Είναι Διευθυντής του Τμήματος Ενδοσκοπικής και Λαπαροσκοπικής Χειρουργικής του Θεραπευτηρίου «ΙΑΣΩ-GENERAL».

Και του Χρήστου ο γιος, Θεμιστοκλής Φερέτης, σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Νεαπόλεως της Ιταλίας.

Ο Νικόλαος Αθαν. Φερέτης, μικρότερος αδελφός του Βασιλείου, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1915, όπου και συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και απέκτησε την ειδικότητα της Χειρουργικής. Μετεκπαιδεύθηκε στο Παρίσι και στη Μεγ. Βρετανία. Εργάσθηκε ως Επιμελητής Χειρουργικής στο Θεραπευτήριο «Ο Ευαγγελισμός». Εξελέγη Υφηγητής της Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επί πολλά χρόνια και μέχρι τη συνταξιοδότησή του διετέλεσε Διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου «Παπαδημητρίου».

Εξελέγη επίσης Πρόεδρος της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας. Ακούραστος στην προσφορά του για την ιατρική επιστήμη και τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, έδινε πάντα το παρών με το υψηλό ήθος και τη σεμνότητα που τον χαρακτήριζε.

Το 1953 ενυμφεύθη την Μαργαρίτα Βελλοπούλου από την Αταλάντη, με την οποία απέκτησε δύο κόρες. Απεβίωσε το 1990.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΠΑΡΤΣΟΚΑ

Στην ’μπλιανη γεννήθηκε ο Σπύρος Χρ. Μπαρτσόκας το 1900. Πήρε το πτυχίο ιατρικής με άριστα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1924. Κατά το διάστημα 1919 μέχρι και το 1922 υπηρέτησε στη Μικρά Ασία. Από το 1924 έως το 1926 διετέλεσε βοηθός της Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1926 έως και το 1929 ήσκησε το ελεύθερο επάγγελμα του Παιδιάτρου στη Λαμία, οπότε πήγε στη Γαλλία, όπου μετεκπαιδεύτηκε στην Παιδιατρική στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Παρισιού, μέχρι και το 1932. Από το 1935 έως και το 1939 Επιμελητής του Παιδιατρικού Ιατρείου του «Ευαγγελισμού». Κατά τη διάρκεια του Πολέμου 1940-1941 υπηρέτησε ως Έφεδρος Υπίατρος και Δ/ντής του Κρυπτογραφικού Τμήματος του Β΄ Σώματος Στρατού στην Αλβανία. Από το 1943 έως και το 1967 διετέλεσε Διευθυντής του Παιδιατρικού Τμήματος του «Ευαγγελισμού». Στον «Ευαγγελισμό» ανέπτυξε πολλαπλή δραστηριότητα ως Πρόεδρος της Επιστημονικής Ενώσεως, ως μέλος της Εφορείας της Σχολής Νοσοκόμων του «Ευαγγελισμού» και ως Διευθυντής του περιοδικού «Νοσοκομειακά Χρονικά», κατά τα έτη 1955-1967. Το 1962 εξελέγη Διευθυντής Κλινικής «Ευαγγελισμού». Το 1988 ονομάστηκε Σύμβουλος Ιατρός του «Ευαγγελισμού». Παράλληλα με την ειδική του δραστηριότητα στον «Ευαγγελισμό», διετέλεσε μέλος του Κεντρικού Δ.Σ. του Ε.Ε.Σ., της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων, της ΕΛΕΠΑΠ, Αντεπιστέλλον Μέλος τη Γαλλικής Παιδιατρικής Εταιρείας και Πρόεδρος της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας.

Ο Σπύρος Μπαρτσόκας διεκρίθη πολλαπλώς με τις Παιδιατρικές του δημοσιεύσεις και ετιμήθη με ανώτερα στρατιωτικά παράσημα. Απεβίωσε το 1997.

Χρήστος Σπ. Μπαρτσόκας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Εγκύκλιες σπουδές στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1954 εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ’όπου απεφοίτησε το 1960.

Κατά τη περίοδο 1960-1963 υπηρέτησε ως έφεδρος Σημαιοφόρος στο Πολεμικό Ναυτικό. Ειδικεύθηκε στην Παιδιατρική στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» (1963-1964) και στο Yale-New Haven Hospital στις ΗΠΑ (1964-1965). Ακολούθως στο Massachusetts General Hospital της Βοστόνης εκπαιδεύθηκε στην Παιδιατρική Ενδοκρινολογία και Γενετική.

Είναι κάτοχος της ειδικότητας Παιδιατρικής (Ελλάς-1965, ΗΠΑ-1967), Ενδοκρινολογίας (Ελλάς 1972) και Κλινικής Γενειικής (ΗΠΑ-1982). Κλινικοί τίτλοι: Resident and Chief Resident in Pediatrics στο Yale-New Haven Hospital (1964-66), Clinical & Research Fellow in Pediatrics στο Massachusetts General Hospital (1966-68), Επιμελητής Παιδιατρικής Κλινικής στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» (1968-71), Επιστημονικός Συνεργάτης Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού (1971-74), Επιμελητής και στη συνέχεια Υφηγητής στο Νοσοκομείο Παίδων «Π. & Α. Κυριακού» (1974-84). Διευθυντής Παιδιατρικής Κλινικής στο ίδιο Νοσοκομείο (1984-2004). Πανεπιστημιακοί τίτλοι: Διδάκτωρ Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών (1963). Teaching Assistant (1964-65) και Instructor Παιδιατρικής (1965-66) στο Πανεπιστήμιο Yale. Research Fellow in Pediatrics, Harvard University (1966-68). Υφηγητής Παιδιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών (1977), Καθηγητής Παιδιατρικής στο Τμήμα Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών(1994-2004). Ομότιμος Καθηγητής από το 2004 και Διευθυντής του Παίδων ΜΗΤΕΡΑ.

Διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας, της European Society of Human Genetics (1990-91), του Συνδέσμου Ιατρικών Γενετιστών Ελλάδος, του Ελληνικού Τμήματος του Διεθνούς Ιδρύματος Νεανικού Διαβήτη (JDF), της Πανελλήνιος Ένωσης Αγώνος κατά του Νεανικού Διαβήτη κλπ. Οργανώνει από το 1976 Διεθνή Σεμινάρια Κλινικής Γενετικής. Η ερευνητική δραστηριότητα του εντοπίστηκε στις διαταραχές μεταφοράς αμινοξέων, στα λυσοσωμικά νοσήματα και την δυσμορφογένεση.

Τα τελευταία 20 έτη, η έρευνά του εστιάζεται στην αιτιοπαθογένεια, πρόβλεψη και πρόληψη του Τύπου 1 Σακχαρώδη Διαβήτη. Μαζί με τον Κ. Παπά δημοσίευσε το 1972 το σύνδρομο Bartsocas-Papas. Οι δημοσιεύσεις του στον ξένο επιστημονικό τύπο υπερβαίνουν τις 200. Από το 1990 εκδίδει τριμηνιαίο επιστημονικό ενημερωτικό δελτίο: «Νεανικός Διαβήτης: Τα Νέα μας».

Ευάγγελος Ιω. Μπαρτσόκας. Οδοντίατρος.  Γεννήθηκε το 1983.  Εξειδικεύεται στην Αισθητική Οδοντιατρική στο Los Angeles (Πανεπιστήμιο UCLA).

Ο Σπύρος Γεωργ. Φράγκος είναι γιος της Ιωάννας Σπ. Μπαρτσόκα. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1970. Εκεί συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Β.Α. (Χημεία) και στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (SUNY) Ιατρική με άριστα (1996). Στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Yale έλαβε και ΜΡΗ με θέμα: «Επιδημιολογία Χρόνιων Νόσων». Την ειδικότητα Γενικής Χειρουργικής έκαμε στο Yale (1996-2002), όπου εργάσθηκε ως Επιμελητής τα έτη 2002-2003. Στη συνέχεια εξειδικεύθηκε στο Τραύμα και Χειρουργική Εντατική Θεραπεία (2003-2004). Επίκουρος Καθηγητής Χειρουργικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Έχει τιμηθεί πολλαπλώς, με προσκλήσεις για διαλέξεις και έχει κάμει πολλές επιστημονικές δημοσιεύσεις σε έγκριτα ιατρικά περιοδικά και συγγράμματα.

Γιός της Γιαννούλας Σωτ. Μπαρτσόκα είναι και ο Γεώργιος Κουτσονίκας, που ειδικεύεται στο Γ. Νοσοκομείο Αθηνών «Γ. Γεννηματάς».

Εκτός από τους προαναφερθέντες στην ’μπλιανη γεννήθηκαν και οι παρακάτω γιατροί:

Δήμος Σπυρ. Αρχανιώτης. Γεννήθηκε στην ’μπλιανη το 1918. Εγκύκλιες σπουδές συμπλήρωσε στο Μεσολόγγι. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύθηκε στην Ακτινολογία-Φυματολογία. Εργάσθηκε στο ΙΚΑ και στο Νοσοκομείο «Σωτηρία».

Παναγιώτης Αθαν. Πασπαλιάρης. Γεννήθηκε στην ’μπλιανη το 1922. Συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Μεσολόγγι. Εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1942. Μετά το πέρας των σπουδών ειδικεύθηκε στην Ωτορινολαρυγγολογία στο Θεραπευτήριο «Ευαγγελισμός». Από το 1959-1975 διηύθυνε ιδιωτική κλινική στην Αθήνα με την ονομασία «Αγ. Βαρβάρα-Πασπαλιάρη».

Χρήστος Ιω. Σκαρμούτσος. Γεννήθηκε στην ’μπλιανη το 1919. Εγκύκλιες σπουδές στο Αιτωλικό και μετά στο Μεσολόγγι. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια ακολούθησε πανεπιστημιακή καριέρα στη Νευρολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο «Αιγινήτειο» Νοσοκομείο. Απέκτησε την ειδικότητα του Νευρολόγου-Ψυχιάτρου. Δυστυχώς απεβίωσε καθ’οδόν προς την ’μπλιανη το 1960, σε ηλικία 41 ετών.

Νικόλαος Γεωργ. Σουρούνης. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1921. Ένα από 10 παιδιά. Τελείωσε τη βασική και μέση εκπαίδευση στο Μεσολόγγι. Πέτυχε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών το 1939, απ’όπου απεφοίτησε το 1951, αφού ενδιάμεσα είχε διακόψει, λόγω επιστράτευσης. Εργάστηκε ως Αγροτικός Ιατρός στην Αιτωλοακαρνανία και Παρνασσίδα. Στη συνέχεια ως Παθολόγος εργάστηκε στην Αθήνα (Νοσοκομείο «Σωτηρία» κλπ.). Στη συνέχεια απεχώρησε από τη δημόσια υγεία και άνοιξε ιδιωτικό ιατρείο στο Αιγάλεω. Εργάστηκε μέχρι το 1974 και απεβίωσε το 1975.

Είναι όντως εντυπωσιακός ο αριθμός των αμπλιανιτών που επέλεξαν την τέχνη, αλλά και το λειτούργημα του Ιπποκράτη.

Είναι βέβαιο ότι μας διέφυγαν αρκετά ονόματα, αλλά ζητούμε την κατανόηση του αναγνώστη.

Ας αναφερθούμε στους νεότερους ιατρούς.

Ο Χρήστος Νικ. Κουφός που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μεσολόγγι είναι Αναπληρωτής Καθηγητής της Παθολογίας στο «Λαϊκό» Νοσοκομείο Αθηνών.

Γεώργιος Αθ. Μπαλάσκας. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1945 από γονείς αμπλιανίτες (η μητέρα από ’μπλιανη Λαμίας, το γένος Γεωργ. Καραχάλιου). Τελείωσε Δημοτικό-Γυμνάσιο στο Μεσολόγγι και με εισαγωγικές εξετάσεις εισήχθη και φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τελειώνοντας την Ιατρική κατατάχθηκε στο Στρατό (Υγειονομικό) και στη συνέχεια ειδικεύθηκε στην Παιδιατρική στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγ. Σοφία» στην Πανεπιστημιακή Κλινική. Μετά την απόκτηση της ειδικότητας εγκατεστάθη στην Πρέβεζα όπου και διαμένει. ’σκησε την Παιδιατρική και σαν ιδιώτης και σαν νοσοκομειακός ιατρός, τις τελευταίες δε δεκαετίες υπηρετεί στο ΕΣΥ ως Διευθυντής της Παιδιατρικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Πρεβέζης.

Αθανάσιος Ανδρέα Ζάννος. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1943. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έλαβε την ειδικότητα της Ακτινολογίας. Είναι παντρεμένος με την Ιατρό Παθολόγο Φιλοξένη Τσοπαρίδου-Ζάννου. Εργάζονται και οι δύο ως ιατροί, ακτινολόγος και παθολόγος αντίστοιχα, στο Μεσολόγγι. Από τα τέσσερα παιδιά τους τα δύο έγιναν γιατροί. Ο Ανδρέας Αθ. Ζάννος, που σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ειδικεύεται στη Βιοπαθολογία στο 401 Γ.Σ. Νοσοκομείο Αθηνών και η Μαρία Αθ. Ζάννου, που σπούδασε στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή (Οδοντιατρική) Θεσσαλονίκης και σήμερα εργάζεται ως Ανθυπίατρος στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Σπύρος Κωνσταντίνου Καραδήμας. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1984 όπου και περάτωσε τις βασικές σπουδές του. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι πτυχιούχος ιατρός του ομώνυμου Πανεπιστημίου.

Αρκετές είναι οι αμπλιανίτισσες, εκπρόσωποι του γυναικείου φύλου, στην Ιατρική. Οι αδελφές Κουλτούκη-Στέφου Βασιλική, Ρευματολόγος και η Κουλτούκη Ελευθερία, Παιδίατρος, είναι κόρες των εκπαιδευτικών Λάμπρου Κουλτούκη από το Νέο Αργύριο Ευρυτανίας και της Ευαγγελίας Σάπιου από την ’μπλιανη Ευρυτανίας. Είναι εγγονές Αμπλιανιτών, της Ελευθερίας Μητσοπούλου και του Στυλιανού Σάπιου, ο οποίος υπήρξε για πολλά χρόνια Εκκλησιαστικός Επίτροπος στον Ιερό Ναό της Αγ. Παρασκευής στην ’μπλιανη,

Η Βασιλική Κουλτούκη-Στέφου, Ρευματολόγος στη Λαμία. Φοίτησε στο Πειραματικό Δημοτικό Σχολείο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Λαμίας, στο Πρότυπο Γυμνάσιο κα στο 1^ο Γενικό Λύκειο Λαμίας. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πραγματοποίησε τη θητεία της Υποχρεωτικής Υπηρεσίας Υπαίθρου στο Αγροτικό Ιατρείο Καστρίου Φθιώτιδας και στη συνέχεια άρχισε την ειδίκευσή της στο Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Λαμίας, στο Παθολογικό και το Καρδιολογικό τμήμα. Ολοκλήρωσε την ειδικότητα της Ρευματολογίας στο Ρευματολογικό τμήμα του Νοσοκομείου «Ασκληπιείο» Βούλας και από το 2005 διατηρεί ιδιωτικό ιατρείο στη Λαμία. Έχει δημοσιεύσει εργασίες και συμμετέχει σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια και σεμινάρια. Είναι παντρεμένη με το φαρμακοποιό Σπύρο Στέφο και είναι μητέρα ενός αγοριού.

Η Ελευθερία Κουλτούκη, Παιδίατρος στη Λαμία. Φοίτησε στο Πειραματικό Δημοτικό Σχολείο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Λαμίας, στο Πρότυπο Γυμνάσιο και στο 1^ο Λύκειο Λαμίας. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πραγματοποίησε τη θητεία της Υποχρεωτικής Υπηρεσίας Υπαίθρου στο Κέντρο Υγείας Δομοκού και ξεκίνησε την ειδικότητα Παιδιατρικής στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας. Στη συνέχεια μετέβη στο Ηνωμένο Βασίλειο για δύο χρόνια, όπου εκπαιδεύτηκε ως ειδικευόμενη Παιδιατρικής σε νοσοκομεία του Λονδίνου και του Μάντσεστερ. Την ειδικότητά της ολοκλήρωσε στην Α’ Παιδιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία», το 2004. Μετά την απόκτηση του τίτλου ειδικότητας παρέμεινε ως Επιστημονικός Συνεργάτης στην Α’ Παιδιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, συμμετέχοντας ως άμισθη επιμελήτρια στο πρόγραμμα εφημεριών της κλινικής. Παράλληλα ασχολήθηκε με την μετάφραση εκπαιδευτικών παιδιατρικών βιβλίων και εργάσθηκε στο «Μητροπολιτικό Θεραπευτήριο Αθηνών» ως Επιμελήτρια Παιδίατρος. Έχει δημοσιεύσει ερευνητικές εργασίες και συμμετέχει με ανακοινώσεις της σε Διεθνή και Ελληνικά συνέδρια Παιδιατρικής, Παιδιατρικής-Ογκολογίας και Υπολογιστικής Βιολογίας.

Θα πρέπει να προστεθούν πολλά ακόμη ονόματα νεότερων αμπλιανιτών ιατρών όπως των:

-             Σπυρίδωνος Χρ. Κακαλιούρα

-             Δημητρίου Κούκου (Παιδιάτρου)

-             Κωστούλας Καραγιάννη (Οδοντιάτρου στο Αγρίνιο)

-             Νικολέττας και Αθανασίας Δημ. Σκαρμούτσου

-             Ευαγγελίας Ηλ. Κώτσαλου (Ακτινολόγου στο ΝΙΜΤΣ)

-             Αθανασίου Ηλ. Κώτσαλου (Καρδιοχειρουργού στο ΝΙΜΤΣ)

-             Χρήστου Ηλ. Κώτσαλου (Αγγειοχειρουργού στο ΝΙΜΤΣ)

-             Ιωάννας Αθαν. Τσιμίγκρου (Οδοντιάτρου στην Αθήνα)

-             Ευαγγέλου Γεωργ. Αρβανίτη (Οδοντιάτρου στην Αθήνα)

-             Μάρθας Καλιακμάνη-Κώτσαλου

-             Αθανασίας Παγώνα-Σκούρλα

-             ’ρτεμης Γούμενου-Κώτσαλου

Όπως γράφει η αμπλιανίτισσα Σπυριδούλα Αλεξανδροπούλου στο εξαιρετικό βιβλίο της «Η ’μπλιανη του μεσοπολέμου» (Εκδόσεις Επτάλοφος, Αθήνα 2008), στις σελίδες 93-96, η κοινωνική εξέλιξη των αμπλιανιτών διαφαίνεται ήδη από τα πρώτα μεταπελευθερωτικά χρόνια με: α) στροφή προς την παιδεία, β) τη συγκέντρωση κεφαλαίου, και γ) αστικοποίηση.

Όσον αφορά το πρώτο στοιχείο, οι αμπλιανίτες έδειχναν ιδιαίτερο σεβασμό για τον παπά του χωριού, το γιατρό και το δάσκαλο. Όμως η συγκέντρωση κεφαλαίου ευνόησε τη στροφή προς την παιδεία. Από τις αρχές του 20^ου αιώνα οι αμπλιανίτες σπουδάζουν Νομική, Ιατρική και διακρίνονται στο στράτευμα.

Συγκινητική είναι η επί των πανεπιστημιακών πτυχίων ανάδειξη του τόπου καταγωγής: «Εξ ’μπλιανης ορμώμενος». Δεν είναι τυχαίο ότι τόσοι συμπατριώτες μας σπούδασαν Ιατρική, που απαιτούσε τεράστια έξοδα για τα 5 και μετά 6 έτη σπουδών, σκληρή εργασία, αλλά και αφοσίωση στη μελέτη, αλλά και στην εξάσκηση του ιατρικού λειτουργήματος με επιτυχία, επιστημονική και επαγγελματική.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι αμπλιανίτες ιατροί εξετέλεσαν το καθήκον τους με αφοσίωση, αγάπη προς τον συνάνθρωπο και προσήλωση στις ηθικές αξίες. Οι προ 100 ετών σπουδές ήσαν δυσκολότερες των σημερινών, αλλά οι φοιτητές είχαν θερμή υποστήριξη από την οικογένεια, τόσο οικονομική, όσο και ηθική. Οι πολυμελείς οικογένειες σπούδαζαν όσα παιδιά τους ήθελαν να σπουδάσουν και στέκονταν κοντά τους. Τα αμπλιανιτόπουλα διεκρίνοντο στις σπουδές τους και στη σταδιοδρομία τους με σπάνια χαρίσματα, υποστηρίζοντας τις οικογένειές τους και μην ξεχνώντας τον τόπο καταγωγής τους, την ’μπλιανη.

’ραγε που οφείλεται η ξεχωριστή ικανότητα στην επιστήμη, ο ξεχωριστός φιλανθρώπινος χαρακτήρας και η ζεστασιά προς τον άρρωστο, τον πλησίον, την οικογένεια, τους συγχωριανούς τους;

Μα φυσικά στην αμπλιανίτισσα μητέρα. Στις μανάδες μας οφείλουμε τις ιδιότητες, το πλάσιμο του χαρακτήρος μας, αλλά και εν μέρει τη νοημοσύνη, με τα ερεθίσματα που μας προσφέρουν, μας χαρίζουν με την αγάπη τους, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Η αμπλιανίτισσα, ίσως επηρεασμένη από το καταπληκτικό τοπίο των 1.300 μέτρων αλλά και από τις καθημερινές δυσκολίες στην οργάνωση της οικογένειας και ανατροφή των παιδιών της, δικαίως υμνήθηκε από τον εθνικό ποιητή μας Κωστή Παλαμά στο βιβλίο του «Ασάλευτη Ζωή» (Εκδόσεις Μιχ. Σ. Ζηκάκη, Αθήνα 1920, σελ. 98) με λόγια που προκαλούν συγκίνηση και θαυμασμό.

Ακόμα σειέται η λιγαριά και πάντα ανθεί η δαφνούλα,

Και οι λεύκες είναι ολάργυρες και ολόχρυσα τα κίτρα;

Και με τη σμαλτομάγουλη της ’μπλιανης παιδούλα

Η βλάχα η αντρογυναίκα, του λόγγου η πελεκήτρα,

Φεύγοντας προς τα κρύα νερά, προς τα ψηλά Βελούχια,

Ξαφνίζουνε τραχύλαλες του αντίλαλου ταυτιά,

Και σκούζει σα να δέρνεται με τα σκληρά τσαρούχια

Λευκόπετρη στο διάβα τους η ξεροποταμιά;

Αυτή η «σμαλτομάγουλη της ’μπλιανης παιδούλα, η βλάχα η αντρογυναίκα, του λόγγου η πελεκήτρα» σφυρηλάτησε τα μονοπάτια επιτυχίας δεκάδων ιατρών και με μοναδική φροντίδα κατασκεύασε το φυτώριο τόσων επιστημόνων.

Σημείωση: Ο συγγραφεύς αισθάνεται μεγάλη υποχρέωση να ευχαριστήσει για τη βοήθεια που του παρείχαν με συλλογή στοιχείων ο κ. Γεώργιος Σαρρής, οι κ.κ. Σπυριδούλα και Βασιλική Αλεξανδροπούλου, ο κ. Θαν. Φερέτης και η κ. Ειρήνη Φερέτη-Χατζή, καθώς και οι αδελφές Κουλτούκη.

Πηγή:

http://users.otenet.gr/~sbart/abliani.htm